Kun je Zen toepassen wanneer je ernstig ziek bent? Het antwoordt is: JA!.
We kennen allemaal de kreet “even een Zen moment”. De behoefte bestaat om na een drukke werkdag, je gezin of andere activiteiten tot rust te komen. Stilte, even niets, rust, relaxen.
Zen is een vorm van mediteren die voornamelijk binnen de Japanse gemeenschap wordt gebruikt. Er zijn vele soorten meditatie van manieren en vormen. Ieder heeft hier in zijn eigen overtuiging, toepassing en uitvoering. Waar het op neer komt, we willen allemaal hetzelfde, peace off mind. Binnen Zen is het vooral stilte. Je hebt een zwarte mat met daarop een kussen, bankje, stoel iets waar jij rechtop kan zitten. Jezelf geaard voelt met de vloer onder je, je rug recht, je kin iets ingetrokken en je kruin wordt als het ware naar het plafond getrokken. Je ogen zijn half geloken, gesloten als je dat prettiger vindt en je handen losjes voor je in je schoot. De handen, rechts onder en daarover je linkerhand, waarbij de handpalmen naar boven zijn en je duimen elkaar losjes raken. Als een kommetje. Dan adem je rustig in door je neus en rustig uit door je neus. Aandacht bij je adem, de stilte, de gedachtes waar je geen aandacht aan besteed. Op zoek naar jezelf. Die boeddha die bij je navel zit.
Voor veel mensen is dit een fijne manier van zitten. Het kan zwaar zijn en heel veel met je doen maar dat is voor een volgende keer. Zelf ga ik 1x in de twee jaar naar een Klooster waar ik een week stilte retraite houdt. Praten is niet aan de orde. En juist die stilte is het respect tegenover je medemens. Eten, slapen, mediteren, afwassen, tafeldekken, wandelen alles in Stilte!
De eerste keer toen ik mijn geweldige coldcap op kreeg en dacht “hoe ga ik dit in vredesnaam doen” bedacht ik mij: Zen. Ik sluit mijn ogen, richt mij op de ademhaling en probeer de aandacht bij mijn hoofd en de kou weg te halen. Hoe verrast was ik dat dat lukte.
De tweede keer dacht ik “appeltje eitje, ik weet immers de dril” hoe anders liep het die dag. Muts op, koeling aan, en geen kou. De slang was niet aangesloten. Probeer je mind maar eens te vertellen dat die -6 die er dan op komt wel te hendelen valt. Right! NIET DUS!.
Na de paniekaanval, de pijn, het gevoel of ik aangeschoten wild was wilde ik het gordijn dicht, kwamen de tranen naar boven, de gedachte; ik kap ermee, en door de rustige stem en de bemoedigde woorden van mijn man, kreeg ik het toch weer op de rit. Nummer 3, 4, 5, 6 gingen als vanzelf. Zeven gaat nog komen, de laatste in dit oude jaar 2015.
Liggend achterover, ogen gesloten, adem in en adem uit, aandacht naar je buik waar de misselijkheid zit, het infuus waar de pijn zit, weg uit je hoofd maar naar iets fysieks. Langzaam is het weer te handelen. Tuurlijk krijg je in het begin hoofdpijn, zeker nu de coldcap er iedere week op zit. Je wordt licht in je hoofd of je gedronken hebt. Is je gezicht koud of je op de schaatsbaan staat. Maar wat is het heerlijk te weten dat mijn koppie er nog een beetje haar op heeft zitten. Dat diezelfde Zen mij geleerd heeft pijn, verdriet, kou en ontberingen te laten doorstaan. Dat boosheid, verdriet, zwartgalligheid allemaal mag en dat er ook goede dagen zijn. Want dat beetje haar is super belangrijk voor je zelfvertrouwen. Natuurlijk ben je ziek, ernstig ziek. Het feit dat je nog ergens je muts kan afzetten en je even NIET ziek te voelen dat is al belangrijk genoeg om het lichtpuntje binnen jezelf te vinden.
“Hold the Vision and trust that the universe will acclimate to your vision.
Hold the vision and trust the proces.! “
annegjeszenenyoga.com 