Vandaag zou ik stoelyoga geven, maar door de extreme hitte vond iedereen het wel goed zo. Uiteindelijk was er geen stoel yoga.
Sinds begin dit jaar is er een dame van 93 jaar die iedere dinsdag door de Gouden Koets werd gereden en trouw met ons mee deed. In de Corona tijd durfde ze niet meer naar buiten en blijft voorlopig dan ook in en rondom het tehuis waar ze verblijft. Ik heb diep respect hoe deze dame haar leven inricht en voor haar zelf duidelijke regels stelt.
Waar in de corona tijd het “gouden koffie” uurtje was, werden de dames en heren nu gebeld in het “gouden contactuurtje”. Gewoon even gezellig kletsen en bijpraten. De vrijwilligers hoorden eens hoe het met iedereen ging en of er nog hulp nodig was voor kleine dingen. Inmiddels rijdt de “gouden koets” weer en komen de meeste weer een bakkie doen en bijpraten.
Nu vanochtend mijn les niet doorging vond ik het tijd eens te kijken of deze mevrouw zin had in een kopje koffie met mij. Heerlijk vond ze het. Wat een Koffie verkeerd en een Nougat en een gezellig kletsuurtje, al niet voor elkaar brengt.

Ze zat duidelijk op haar praat stoel en kletste honderduit over van alles en nog wat. Met een humor zo verfrissend. Toen ik vroeg of ze wel eens lief was voor haarzelf zei ze: “eigenlijk te weinig”. Dan is het nu een mooi moment om te genieten van uw welverdiende koffie. Je snapt het al een grote glimlach cadeau. Ik ben blij even bij haar te zijn binnengelopen. (in het restaurant beneden, niet haar kamer).
Ik heb van haar nog wat praktische tips opgestoken net als zij van mij. Waar een klein gebaar en toenadering al niet voor kan zorgen. Dankbaar.
